دکتر حمید ایماندار * ؛ . . . . . ذعاید اذعان نمود مسئله سلطه فضای مجازی و رسانه‌های بر جامعه فرصت‌ها و تهدیدها در حوزه دین و فرهنگ را رقم زده است. جمله دعای این تهدیدها در زهوزه دینورزی و به رور ویژه مقوله دعا و محافل نارسایی و ناکافی بودن سلایق و روا
اینکه چنین القا شود بهره گیری حتی حداقلی از بر دعاخوانی صرفا در قالب مناسکی و با قالب و سلیقه های خاص از نظر مکان و سبک خوانش دعا و فضای خاص حاکم بر مجلس محقق می شود جذبی برای جذب سرمایه است; هر چند به حق مدعی می شود کامل برکات دعا در قالب و رویه معهود کنونی میسر است از این رو به نظر می رسد کنار زدن سلایق مختلف و به معنای وجود درجات ایمانی و حتی توانایی های روحی روانی و جسمی اقشار مختلف به ویژه جوانان در مقوله دعا و محافل. دعاخوانی آسیبی مهم و سزاوار توجه می شود.
آیا مطمئن هستید که میخواهید ادامه دهید؟ چه فرصتی برای این کار وجود دارد.
اگر یک جوان فرازی از یک دعا را با رسانه های قالب جذاب تلقی انجام داد و یک تجربه عرفانی و الهی را برای خود رقم زد یک اتفاق مبارک و مقدماتی برای ورود به مناسک دعای پربارتر می شود و نباید رسانه ها و متولیان فرهنگی و دینی به گونه های عملی باشد. مواردی که یک سلیقه و سبک خاص مصداق انحصاری دعای مناسب و مقبول معرفی شده و دیگر قالب ها به انحاء مختلف نامهربانی قرار می گیرند به ویژه اینکه برخی از رویه های مداحان و هیئات مانند جلسات غیرضروری، روضه خوانی ها و تعبیر گری های پرشمار در خلال دعا و دعا. ستاست زده کردن مجالس قطعا برای بخشی از مخاطبان کارآمدی و اقبال لازم را نخواهد داشت. بته این امر الزاما نافی کارایی برنامه تر دعاخوانی ها مرسوم نننن نیست.
آن نوشتار صرفا متکفل توجه به ورورت استفاده از قالب‌های مختلف با قابلیت‌های روحی و معنوی اقشار مختلف در امر د لازمه این امر از سیطره سلایق خاص بر مناسک و فرهنگ سازی در پذیرش پذیرش قالب‌های نوین جهت سعهوسعه فرهنگ ارتباا با خدا به تعبیری دیگر اقتضای فضای فرهنگی و اجتماعی کنونی گشایش فضا برای حضور سلایق و فرم های متعدد در حوزه توسعه فرهنگ دعاخوانی است و اینکه هیچ شخص یا صنفی خود را در بهره وری از دعا و کاملتر نمی کند.
جار جوانانی می‌بینیم که در زمان برگزاری مناسک دعاخوانی به چندین روحی، معنوی، اجتماعی، سیاسی و .. در مجالس کها رسمی است. ووال و دغدغه نگارنده این است. برا باید این قشر از برکات ارتباط خاوی عالی و تجربه عرفانی محروم شود؟
یا این لقی در نن برخی از جوانان تثبیت نشده اند که تنها با حضور در این جلسات است که می‌توان از دعای بهره برد و حداقلی گرفت؟ آیا نمی توانم دعای رسانه فردی و فرم های ویژه را برای این دسته از رسانه ها و فضای مجازی ارائه کنم؟ . . . . .
قرار دادن در بسترهای شبکه های مجازی و شبکه های مجازی و اجتماعی قالب ها و بسته معرفتی برای سلایق سنین و سطوح مختلف دسترسی به آیدی امری مطلوب است گاه فرازی کوتاه از یک دعا به زبان عربی یا حتی فارسی و انگلیسی همراه با جلوه های بصری جدید با صداهای کمتر شنیده شده برای یک نوجوان و یا جوان بسیار می‌خواهد به این موضوع بینانه اذعان را انجام دهیم . . . . .
آیا نمی توانم از نهادهای فرهنگی و ننری دلبسته به نشر دین در جهت طراحی و توسعه چنین محافلی بهره ببرم؟ آیا نباید در رسمیت دادن به این نن محافل و قالب‌های ارتباطی دعاگونه با خداوند تلاش کنیم؟ . . . . .
اما این پذیرش مقوله را نمی توان نوعی کنار آمدن با عرفی سازی یا سکولاراسیون دینی تلقی نمود به این مسئله با توجه به اصول تربیتی شکل ظاهری و ساختارهای معرفتی روحی و محیطی افراد در تعالی دینی و معنوی سر و کار دارد که بر مستندات قرآنی و روایی قوی انجام می شود. قر قابل انکار است.
. . . . در این راستا بایست متولیان دینی و فرهنگی در کنار تلاش روزافزون برای هر چه باشکوهتر برگزار می شود محافل و مناسک سنتی فعلی – که مخاطبان متخصص خود را دارند و کارآمدی خود را در توسعه معنویت و افزایش بصیرت مردم را اثبات می کنند- با طراحی و ترویج قالب های نوین. ، انس مالی آحاد جامعه قا مقوله هستی بخش دعا را فزونی بخشند.
* هیو هیئت علمی دانشگاه شیراز
